Polska odbudowywała swoja niepodległość stopniowo. Marszałek Józef Piłsudski 11 listopada objął władzę nad Polską. Od 1920 r. był to dzień uroczystości wojskowych. Oficjalne ustanowienie święta nastąpiło w 1937 r. Jednak obchodzono je tylko dwukrotnie przed II wojną światową. Po wojnie władze komunistyczne PRL usunęły z kalendarza Święto Niepodległości, choć odzyskanie niepodległości obchodzono nieformalnie 11 listopada. Święto zostało oficjalnie zastąpione Narodowym Świętem Odrodzenia Polski jako Narodowym Dniem Polski, obchodzonym 22 lipca w rocznicę manifestu Polskiego Komitetu Wyzwolenia Narodowego za Józefa Stalina. Szczególnie w latach 80. w wielu miastach, m.in. w Warszawie odbywały się nieformalne marsze i uroczystości z udziałem zwolenników Solidarności. Zazwyczaj marsze te były brutalnie rozpraszane przez zmilitaryzowane komunistyczne siły policyjne, a wielu uczestników zostało aresztowanych przez służby bezpieczeństwa. W tamtym czasie marsz 11 listopada z okazji Święta Niepodległości, a także obchody Święta Konstytucji 3 maja, również zakazane przez władze komunistyczne, były zwyczajowymi terminami demonstracji przeciwników komunistycznego reżimu. Po upadku komunizmu w Polsce w 1989 roku, przywrócono pierwotne święto – dzień 11 listopada. Data zbiega się z obchodami rozejmu w innych krajach. Wszystkie te święta i Święto Niepodległości Polski są ze sobą pośrednio powiązane, bo wszystkie wyrosły z okoliczności zakończenia I wojny światowej. W innych krajach święta zostały ustanowione w duchu smutku i przerażenia ogromnym ludzkim kosztem wojny i oznaczają poświęcenie tych, którzy walczyli. Dla Polski jednak tragedię wojny złagodziło to, co osiągnięto pod jej koniec: przywrócenie suwerennego państwa polskiego, które po 123 latach zmagań zostało odzyskane. Święto polskie jest więc zarówno świętem odrodzenia państwa polskiego, jak i upamiętnieniem tych, którzy o nie walczyli. Każdego roku 11 listopada ma miejsce ceremonia wojskowa na Placu Piłsudskiego przed Grobem Nieznanego Żołnierza.
Znaczenie historyczne
Kluczem do odzyskania niepodległości była klęska trzech mocarstw okupacyjnych w czasie wojny. Rosja pogrążyła się w chaosie rewolucji i wojny domowej, Austro-Węgry upadły i popadły w ruinę, a Cesarstwo Niemieckie upadło pod naciskiem sił „Porozumienia”. Była to dla Polaków wyjątkowa okazja do odzyskania niepodległości. Po klęsce okupanta Polacy przejęli władzę wojskową i cywilną, kładąc podwaliny pod przyszłe państwo. 28 października 1918 r. powołano w Krakowie Polską Komisję Likwidacyjną. Komisja przejęła władzę w Galicji i Śląsku Cieszyńskim (na terenie zajętym przez Austriaków). Kilka dni później udało im się rozbroić armię austriacką, wykorzystując członków tajnej Polskiej Organizacji Wojskowej, a także legionistów i młodzieży. W nocy z 6 na 7 listopada w Lublinie ukonstytuował się Tymczasowy Rząd PRL pod przewodnictwem Ignacego Daszyńskiego. W skład rządu weszli przedstawiciele PPS, PSSD i PSL „Wyzwolenie”. W tym samym czasie wojska rządowe rozbrajały okupantów wokół Kielc i Lublina. W tym momencie przyszła głowa państwa, Józef Piłsudski wrócił do Polski po schwytaniu przez Niemców. Jego przyjazd do Warszawy 10 listopada został entuzjastycznie przyjęty przez mieszkańców stolicy. Piłsudski był świadkiem masowego rozbrojenia okupantów w całej Polsce. Józef Piłsudski objął władzę 11 listopada, tworząc nowy scentralizowany rząd i wkrótce rozpisano wybory parlamentarne.